Kako su radnici „Izboraˮ prevareni i završili na ulici

Agonija radnika „Izborˮ traje od dolaska u fotelju izvršnog direktora Vlatka Aprcovića, pa do ovih dana. Akcionari su krenuli u osnivanje Nevladinog udruženja za zaštitu svojih prava.

Već u novembru 2004. godine kad su zaposleni ostali bez osnovne djelatnosti za koju je „Izborˮ registrovan, rukovodstvo je krenulo sa prodajom objekata. Od tih para zaposlenima je obećavano da će im se izmiriti zarade i doprinosi.

Podsjećanja radi, kada je privatizacija AD „Izborˮ okončana preko noći, pojavila su se titulari svojine, kojima je očigledno, kao i u većini drugih firmi u Crnoj Gori, jedina mjera uspjeha bila prodaja objekata. Vrlo brzo većina objekata je izdata, tako da je prestala osnovna djelatnost, pa se velika barska trgovačka kuća počela baviti renterijerstvom, dok su zaposleni strpljivo čekali da im bude isplaćeno 13 plata.

Počele si i prve tužbe sudu i obraćanje sindikatu, dvoje radnika se obratilo sudu zbog nezakonitog proglašenja tehnološkog viška, a njih devet se obratilo inspektoru rada.

Na spisku se našlo 30 radnika koji su proglašeni tehnološkim viškom bez ikakvog kriterijuma. Tehnološki višak je utvrđen, iako je zapisnikom inspekcije rada konstatovano da nisu ispunjeni zakonski uslovi za ovo proglašenje.

Zaposleni, koji su redom imali i po 25 godina radnog staža, uzaludno su se obraćali svim nadležnim državnim institucijama. Bilo je i onih koji su radili u „Izboruˮ, a suprug recimo u „Primorciˮ, koja je takođe bila u problemima i kada se njima dugovalo 20 plata. Njih i članove porodica držali su roditelji od skromnih penzija.

Zaposleni su tvrdili da im je izvršni direktor Vlatko Aprcović stalno prijetio da će nastaviti sa tretmanom iscrpljivanja sve dok „sami ne dignu ruke i oduˮ. Oni su naravno stalno pitali gdje su pare od izdavanja objekata i štandova čiji su zakupci redovno izmirivali svoje mjesečne obaveze. Očigledno je, kako su tvrdili, da nije bilo para samo za njihove plate.

Za to vrijeme savjetnik izvršnog direktora sticao je zarade u nekoliko firmi, i oni na svojoj koži nisu osjećali tešku materijalnu situaciju.