Sport nekad i sada: Iz ugla Željka Rolovića

Tokom vremena je sport doživio velike promjene, kako u načinu igre, tako i u načinu na koji ga ljudi doživljavaju. Nekada je sport bio više stvar časti, dok se danas često gleda kroz prizmu novca.

Naš sagovornik na ovu temu je Željko Rolović, košarkaš koji je u svojoj karijeri igrao za KK Mornar (pioniri, kadeti, juniori, seniori), zatim KK Profi Color Pančevo, KK Borac Starčevo, KK Ibon Nikšić, KK Borac Starčevo, a karijeru je završio u KK Zeta Golubovci 1996. godine.

Bavio se i trenerskim pozivom u KK Mornar basket (pioniori), OKK Bar, KK Tina tajm, KK Primorka i KK Playmaker.

O karijeri u košarci kaže da su mu najljepši trenuci bili oni mečevi na kojima je bio igrač odluke.

– Kad god su moji koševi bili odlučujući za pobjedu ekipe, tada sam se osjećao ponosno i bio svjestan da se veliki rad i trud isplatio – kaže on.

Željko se od 2011. godine do danas aktivno bavi i takmiči u tenisu, gdje je bio i osvajač i vicešampion na međunarodnim ITF takmičenjima u zemlji i regionu u svojoj kategoriji.

Rolović je završio Fakultet organizacionih nauka u Beogradu, a magistrirao je na Fakultetu za poslovnu ekonomiju i pravo u Baru. Radio je na poslovima savjetnika i šefa u Birou rada Bara, bio je i v.d. direktor JP Sportski centar u Baru tri ipo godine. Trenutno je načelnik u Zavodu za zapošljavanje Crne Gore za Područne jedinice Bar, Budva i Ulcinj. Oženjen je i otac dvoje djece.

Danas je sve potpuno drugačije kad je sport u pitanju, kaže Željko.

– U mojoj porodici, otkad pamtim, pratila su se sva sportska dešavanja, najviše fudbalski prenosi, tako da se ljubav prema sportu vezuje za najranije djetinjstvo.

– Moji počeci u sportu su vezani za školska takmičenja, koja su u to vrijeme bila mnogo bolje organizovana. Cijelo društvo i velika država puno pažnje posvećivali su razvoju masovnog sporta i fizičke kulture. Imali smo manje drugih sadržaja, pa smo, osim vremena u školi i kada učimo, ostatak provodili na sportskim igralištima. Svi smo znali da igramo sve sportove, sa manje ili više uspješnosti. Osim košarke, u kojoj sam se najviše zadržao, dobar sam bio u fudbalu, stonom tenisu, borilačkim sportovima. Ko je trenirao u klubovima nije imao preveliki izbor sportova, ali je morao posjedovati zavidan kvalitet da bi ušao u tim.

Željko ističe da djeca danas manje vremena provode na sportskim terenima, a mnogo više ispred Sonija i sa telefonom u ruci.

– Obavezni sistematski pregledi u školama izostaju, škola više nije baza talenata, sve je prepušteno interesovanju djece i roditelja u izboru sporta. Djeca koja treniraju u klubovima uglavnom se oslanjaju samo na termin treninga, a to je nedovoljno da bi se dostigao određeni kvalitet – ističe on i dodaje:

– Ja sam sam išao na treninge, a roditelji su radili i nisu imali vremena i mogućnosti da mi se posvete kao mi današnjoj djeci. Sportisti iz vremena kada sam ja odrastao su bili naši istinski idoli na koje smo se ugledali. Direktni TV i radio prenosi košarke i fudbala nisu se propuštali.

Sada je, smatra on, sve pretvoreno u svojevrstan šou biznis.

– Najveće zvijezde zarađuju ogroman novac od prodaje dresova i reklama, a klubovi od TV prava i sponzorstava od kladionica. Onaj istinski sportski uspjeh je u drugom planu, sve je uglavnom vezano za profit. Drugim riječima, nekada se igralo za slavu i čast, sada za novac. Osim povrede nije postojala mogućnost otkazivanja učešća u nacionalnoj reprezentaciji, sada je to drugačije.

Uslovi u kojima je njegova generacija trenirala ne mogu se uporediti sa današnjim u odnosu na dostupnu opremu, rekvizite, sale, školovane trenere…

– Ali, velika je razlika što smo voljeli da treniramo van obaveznih klupskih treninga mnogo više od današnjih generacija. Naši ciljevi su bili skromni, uglavnom vezani za sportska dostignuća, sada se više gleda potencijalna zarada od talentovanog pojedinca. Danas u svakom gradu u Crnoj Gori postoji na desetine škola košarke, koje se finansiraju od dječije članarine, što znači da svako dijete može da trenira. Tu gubimo početnu osnovu za razvoj kvalitetnog sportiste, ne postoji dobro odrađena selekcija. Put do kvalitetnog košarkaša, uz njegov talenat i predispozicije, samo je jedan, i to dobro odrađena selekcija mladih igrača, koja doprinosi dobrom radu na treningu, dobar trener, naročito u mlađim selekcijama, pedagog i demonstrator vježbi, kvalitetna ekipa i takmičenje, podrška porodice, individualni treninzi, kombinacija košarke, atletike i fitnesa.

I tribine su nekad bile ispunjene do poslednjeg mjesta, tražila se karta više.

– Nije bilo odliva igrača u ranim godinama, sve lige su nam bile među najboljim u Evropi, postojala je granica od 28 godina kada se moglo ići u inostranstvo. Sada je već talentovano dijete od 13-14 godina na oku raznim skautima i menadžerima. Oni od najranijeg djetinjstva postaju roba koja može donijeti profit. Neki talenti će možda i napraviti karijeru, ogromna većina neće. Zato je moja sugestija da ne ispuštaju obrazovanje iz vida, jer će im ono pomoći u vremenu nakon karijere.