Sportski vremeplov: Pod Darovim Topolama započinjala je topla priča, strastvena, drugačija, potpuno fudbalska
Mornar je imao sve što imaju veliki i jednu privilegiju više. Ona se podrazumijevala kao drugarstvo porodice, prestiž uglednih barskih dječaka i radost tek začetog grada koji je sanjario zajedno sa svojim fudbalerima.
Pod Darovim Topolama započinjala je, bez sumnje, topla priča. Strastvena, drugačija, potpuno fudbalska. Fudbal kao nešto više od igre, za neke i više od života, start za decenije koje će doći, za vrijeme koje će mijenjati standarde, ali standardno bolja varijanta od svega viđenog, potpuno saglasno sa onim da je oduvijek bio „najvažnija sporedna stvar na svijetuˮ.
Za ekipu barskog Mornara, tadašnji svijet je imao obrise po mjeri ostvarenog rezultata, tajnovite nade da putevi ispod Darovih topola vijugaju ka Sarajevu, Zagrebu, Beogradu, Splitu… Ondašnjim velikim adresama skrojenim po adresaru izuzetnih jugoslovenskih klubova. Klub iz Bara imao je sve što imaju veliki i jednu privilegiju više. Ona se podrazumijevala kao drugarstvo porodice, prestiž uglednih barskih dječaka i radost tek začetog grada koji je sanjario zajedno sa svojim fudbalerima.
Fudbal je i tada bio sinonim za drugačije, za posvećenike, potpunu Religiju čak i u tadašnjem ateističkom okruženju.
Barsko okruženje, ili bolje logistička podrška Mornaru, bili su tada gotovo svi, jednako muškarci i djevojke, ali se zbog ovih drugih i fudbal igrao strastvenije. Tu strast dijelila je i ekipa koja se danas, nešto teže i zbog godina proteklih, raspoznaje na fotografiji.
Fotografije su čudni indikatori realnosti, kazao bi mudrac iz literature. I život je, čini se, nasušna literatura, teren koji često nema hladovinu Darovih topola. Neko se stablo i uruši, stabla života na žalost, kao i u slučaju trenera i velikog fudbalskog znalca Danila Delibašića, koji, moguće, u prostoru između božanskih stativa sluti da i na zemlji zaborav ne postoji.
Postojanje barskog Mornara svjedoči fotografija, na kojoj su, s lijeva na desno, u gornjem redu Danilo Delibašić, Andrija Đurašković, Dragan Stojanović, Milan Ćalasan, Vasko Milošević, Dino Sinanović, Dragan Nikezić, Nikola Vulević, te Baćko Živanović, Dušan Petrović, Milutin Popović i Zoran Vujačić, koji čuče.
Taj tim, vezan i vremenski za ondašnje veliko studentsko osvajanje slobode, danas je priča o vremešnim ljudima koji popunjavaju kompletan bilten različitih i raznorodnih zanimanja. Među njima su pravnici, pomorci, novinari, fudbalski menadžeri, lučki radnici. Andrija Đurašković je zaposlen u Luci Bar, Dragan Stojanović je novinar „Dan-aˮ, Miško Ćalasan fudbalski menadžer u Francuskoj, Vasko Milošević profesor u gimnaziji. Dino Sinanović takođe je zaposlen u Luci Bar, Dragan Nikezić je pravnik, direktor u najvećem barskom kolektivu. Vulezić je pomorac, Baćko Živanović je u Luci. Dušan Petrović je pomorac, Milutin Popović pravnik u Luci, Zoran Vujačić se bavi špedicijom.
Vremeplov obavezuje i hroničare. Dnevnici poput ovog traže pouzdano svjedočanstvo o onima koji su započinjali utakmicu. Utakmicu u kojoj se fer-plej podrazumijevao, a rezultat ugrađivao u tradiciju barskog Mornara.
Istina, izmještenu ispod dobrog hlada Darovih topola.
Tekst objavljen 2008. godine
